Essay

હું આત્મા છું, શુદ્ધ છું, ચેતન છું, નિર્વિકારી છું, સુખરૂપ છું, અવિનાશી છું, આ વિચારધારાથી નિરંતર દેહથી વિરક્તિ વર્તે તે માટે આટલી સ્પષ્ટતા ફરજિયાત છે.

જીવાત્માએ અનંત જન્મ ધર્યા, અનંત વાર મરાણો, જન્મમરણના ચક્રમાં ફસાયો કારણ, દેહને પોતાનું સ્વરૂપ સમજી લીધું. શું દેખાતો દેહ અને આત્મા બંને એક છે ?!!!

“હું કોણ છું? આ જેને નક્કી થયું તેને જ જીવનનો લક્ષ્યાંક નક્કી થાય છે. એ વ્યક્તિ જ અધ્યાત્મ માર્ગે તીવ્ર વેગે પ્રગતિ કરી શકે છે.” ગુરુવર્ય પ.પૂ. સ્વામીશ્રીનું આ કૃપાવાક્ય હૈયે ધરી સ્પષ્ટતા કરીએ કે...

‘પૂર્વ ચલને સે બટોહી, બાટ કી પહચાન કર લે’ અર્થાત્ યાત્રિકે આગળ વધતા પહેલાં ગંતવ્ય (મુકામ) સુધી પહોંચવાના રાહને સુપેરે પિછાણવો જ પડે. પણ તે પહેલાં પણ પિછાણવા જેવું સ્વરૂપ છે પોતાનું...

સરળતા, સહજતા, નિખાલસતાનાં સહેજે દર્શન કરાવનાર મોટાપુરુષ સત્સંગ સમાજમાં સૌની આગળ અને નાનામાં નાના બાળમુક્ત આગળ કેવી રીતે વર્તે છે !!! એ શીખી એને સ્વજીવનમાં અમલમાં મૂકીએ.

“પપલાયા છોકરા ન જીવે, ધવરાવ્યા છોરા જ જીવે.” વખાણની ઇચ્છા રાખવીએ પપલાયા છોરા કહેવાય અને રોકટોકની ઇચ્છા રાખવીએ ધવરાવ્યા છોરા કહેવાય. તેથી મુમુક્ષુ તરીકે વખાણની ઇચ્છાનો ત્યાગ કરી રોકટોક ગમાડીએ.

ડૉક્ટરની દવાથી દેહનો રોગ મટે છે તેમ આત્માના રોગને ટાળવા મોટાપુરુષની રોકટોક એ અક્સીર ઔષધ છે. આવો, એની મહત્તા સમજીએ...

સુંદર મુગટ એ રાજાની શોભામાં, સુંદર રાચરચીલું ઘરની શોભામાં, સુંદર હાર એ સ્ત્રીની શોભામાં અભિવૃદ્ધિ કરે છે તેમ મુમુક્ષુનું જીવન દિવ્ય ગુણોથી મઘમઘે છે પણ દિવ્ય ગુણોનો આવિર્ભાવ થાય કેવી રીતે !!!

“સંત વિના સાચી કોણ કહે, સાચા સુખની વાત.” સંત કહેતાં સત્પુરુષ એ ‘મા’ છે. છતાં માના પાત્રનો અસ્વીકાર કરી જીવ એમની રોકટોક થતા કેવો વર્તાવ કરે છે ???